সাহিত্যৰ কথা :

 সাহিত্যৰ কথা 

  

   এয়া কোনো বৌদ্ধিক আলোচনা নহয় সাহিত্যৰ সন্দৰ্ভত মনলৈ অহা কিছুমান ভাবনাহে । 

আদিম যুগৰ পৰা সভ্যতাৰ উত্তৰণৰ লগে লগে এদিন জুঁ‌ইৰ আৱিষ্কাৰ হ'ল, আৰু তেনেদৰে এদিন মানুহে কৃষি কৰ্মৰে শস্য উৎপাদন কৰিবলৈ ধৰিলে ।

 বিজুঁ‌লী ঢেৰেকনি ৰ'দ বতাহ আকাশ বৰষুণে মানৱৰ প্ৰাণত অনুভূতিৰ সূচনা কৰিলে । 

এজন সৰ্বশক্তিমান ঈশ্বৰৰ কল্পনাই মানুহৰ অন্তৰত থিতাপি ললে । 

আংগিক বাচিক ৰীতিৰে মানুহে ক্ৰমশ ভাব অনুভূতিৰ আদান প্ৰদান কৰিবলৈ শিকিলে । লাহে লাহে নৈৰ পাৰৰ সভ্যতাই সমাজ ব্যৱস্থা আৰু ক্ৰমাগত ভাবে গাওঁ কেন্দ্ৰিক শাসন ব্যৱস্থালৈ উত্তৰণ হল । ৰাজন্যৰ ধাৰণাৰে ৰজাৰ শাসনৰ সূত্ৰপাত হল । এদিন ৰাষ্ট্ৰৰ উদ্ভৱ হল ।

     এই পৰ্যায়লৈকে  ভাবৰ আদান প্ৰদানত মানুহে শব্দৰ ব্যৱহাৰ কৰিবলৈ ল'লে , আৰু এই শব্দই ক্ৰমাগত লিপিৰ স্তৰলৈ উত্তৰণ হল আৰু লাহে লাহে সাহিত্য সৃষ্টিৰ এক পৰিবেশৰ সূচনা হল । 

   ঈশ্বৰে মানুহক বুদ্ধি আৰু চিন্তাশক্তি প্ৰদান কৰিছিল । এই চিন্তাই মানৱ সভ্যতাক এদিন বিকশিত কৰিলে । ৰীতি নীতি আৰু লোকাচাৰে মানৱ কৃষ্টিক সমৃদ্ধ কৰিলে, আৰু ইয়াৰ আধাৰতে ধৰ্মীয় অনুভৱো উদ্ৰেক হল আৰু ক্ৰমাগত ভাৱে সেই আবেগ সমূহ মানুহে লিপিৰ আধাৰত লিপিবদ্ধ কৰিবলৈ ধৰিলে । সেয়াই হ'ল আদিম যুগৰ যুদ্ধবিজয়ীৰ উল্লাস বা দৈবিক  দেৱতাৰ আখ্যান । এনেদৰেই একধৰণৰ সাহিত্য সৃষ্টিৰ এক প্ৰৱনতাই মানৱ সমাজত গা কৰি উঠিলে । 

      বিঃদ্ৰঃ  অতি সংক্ষিপ্ত ভাৱে আমি আমাৰ মনৰ ভাৱহে এইদৰে উল্লেখ কৰিলো ।

  =দেৱব্ৰত শৰ্মা,তেজপুৰ। জয়তু ভাষা জননী 

Debabrata Sharma