বৃদ্ধাশ্ৰমত প্ৰেমৰ ফাগুণ- Old age love Fagun

 

বৃদ্ধাশ্ৰমত প্ৰেমৰ ফাগুণ

নাট্যকাৰঃ ঐশ্বৰ্য্য কাকতী, তেজপুৰ

প্ৰস্তাৱনা দৃশ্য:-

মঞ্চৰ সন্মুখ  ভাগত ঘোষকৰ মুখত পোহৰ পৰে-

ঘোষক: নমস্কাৰ । মোৰ নাম ভজহৰি । সেই যে দেখিছে--- (মঞ্চত ক্ষীণ পোহৰ পৰে তিনিখন চকীত তিনিজন বৃদ্ধ বহি থাকে।)---সেইখন এখন বৃদ্ধাশ্ৰম,  মানে দুৰ্ভগীয়া,দুকপলীয়া লোকৰ শেষ বয়সৰ আশ্ৰয় স্থল । গোটেই জীৱনটো ঘৰ দুৱাৰ সাজি, ল’ৰা-ছোৱালী ডাঙৰ দীঘল কৰি এটা সপোনৰ পাছে-পাছে দৌৰি শেষত স্বপ্ন ভংগ কৰে। চুৱনিৰ কুকুৰ খেদাদি পিতৃ-মাতৃক নীড়হাৰা কৰি ইয়াত থৈ যায় বা নিজে গুছি আহে নিজৰ শেষ আশ্ৰয় বিচাৰি । এয়াই তথাকঠিত আধুনিক জীৱন যাত্ৰাৰ এক নমুন ,এই আশ্ৰয় খনৰ নাম অস্তাচল। এইটো ভাগত চাৰিটা কোঠা পুৰুষৰ বাবে আৰু তিনিটা কোঠা নাৰীৰ বাবে । বৰ্তমান ইয়াত মাথো এটা কোঠা খালি আছে । মই পুৰুষৰ ভাগটো তদাৰক কৰো। তদাৰক মানে যাক ইংৰাজীত কেয়াৰ টেকাৰ বুলি কয় সেইজনেই মই । ৰান্ধনিও ময়েই, বাঢ়নিও ময়েই ।মোৰ পিতৃ-মাতৃ নাই। মই অৱশ্যে এই বৃদ্ধ সকলৰ  মাজতেই মোৰ পিতৃ-মাতৃক বিচাৰি পাওঁ। মোৰ এখেত সকলৰ  ফা-ফৰমাইচ,গালি-গালাজ শুনি বেয়া নালাগে ।এখেত সকলৰ  অন্তৰৰ পৰা প্ৰেম , ভালপোৱা এইবোৰ শব্দ, জীৱনে তেওঁ লোকক কৰা হটকাৰিতাৰ বাবে বাস্পহৈ উৰি গৈছে। প্ৰেম ,ভালপোৱা এইবোৰৰ প্ৰতি তেওঁলোক বৰ উদাসীন বৰং এক প্ৰকাৰৰ ঘৃণাই পুঞ্জীভূত হৈ আছে ।......ৰ’ব , এই তিনিজনৰ  লগত চিনাকী কৰি দিওঁ ।তেখেতৰ নাম দিবাকৰ দুৱৰা ...... [দিবাকৰে তলমুৰ কৰি থকা অৱস্থাৰ পৰা মূৰ ডাঙি দৰ্শকলৈ চায়]এখেত হৈছে মদন কলিতা....... [মদন কলিতাই মুৰ ডাঙে]আৰু এইজন হৈছে সুশান্ত সেন........ [ সুশান্ত সেনে মুৰ ডাঙে ]-----(মঞ্চ আন্ধাৰ হয়)

ঘোষক: আপোনালোকক ক’বলৈ লাজ লাগিছে যদিও কওঁ--, মোৰ এগৰাকী প্ৰেমিকাও আছে । দেখিবলৈ দেখিবলৈ ভালেই মানে মই ভালেই দেখো । মইতো এইখন সত্ৰ এৰি যোৱা টান গতিকে তায়েই আহে গা বঢ়াই । গা বঢ়াই বুলি এই কাৰণেই কৈছো ইয়াত মানে অস্তাচলত প্ৰেমৰ প্ৰৱেশ নিষেধ। জীৱনৰ আঘাতে প্ৰেমৰ প্ৰতি তিনিওকে বিতৃষ্ণা কৰি পেলাইছে । সেয়েহে অতি সাবধানে গা বচাই , চুৰকৈ আহিব লাগে মানে কেতিয়াবা কেতিয়াবা আহে । এবাৰ ধৰা পৰোতে তিনিওজনে মোৰ হাত ভৰি ভাঙিবই খুজিছিল,কথমপি ৰক্ষা পৰিছো। তাইৰ আকৌ ভয়-ভ্ৰান্তি নাই—কয় সেই বুঢ়া কেইটাই কি কৰিব , আপোনালোকেই কওকচোন সেই কেইজনে দৈহিক ভাৱে একো কৰিব নোৱাৰিলেও মই তেওঁলোকক আক্ৰমন কৰিম নেকি ?—আজি তিনিওজন ক’লৈকো ওলাই যোৱা নাই । তাই নাহিলেই ৰক্ষা । তাইৰ নাম সোনপাহী। ধুনীয়া নাম নহয়নে । মোক তাই মৰমতে ভুজু বুলি মাতে । [নেপথ্যত নাৰী কণ্ঠস্বৰ ভুজু ভুজু ]

ঘোষক: (জিভা উলিয়াই) সৰ্ব্বনাশ, সেয়া সোনপাহীৰ মাত,মাতটোও ধুনীয়া নহয়। মই এতিয়া যাও। তাইক কিবা এটা কৰি পঠিয়াব লাগিব ।আকৌ আহিম । মাজে মাজে আপোনালোকৰ লগত কথা পাতিমহি । সোনপাহী মোৰ কলিজাজনী ঔ .....

                    READ the POST.............  

১ম দৃশ্য

[নেপথ্যত নাৰী-পুৰুষৰ কথোপকথন। কথোপকথনৰ মাজতে তিনি বৃদ্ধ মঞ্চলৈ আগমন । মঞ্চত পোহৰ কম। তিনিও যেন সেই কথোপকথন শুনে আৰু যেন দেখে (Direction)]

নাৰী: অ’ মোৰ সোন ভুজু 

ভজহৰি: সোনপাহী সোনজনী ইয়ালৈ কিয় আহিছা। তিনি বুঢ়াই দেখিব লাগিলে মোৰ পিঠি চিৰাচিৰ কৰিব।

সোনপাহী: তোমাক নেদেখিলে যে মই থাকিব নোৱাৰো ।

ভুজু: মই জানো পাৰো, কি কৰিবা ভাগ্যৰ লিখন ।

সোনপাহী: ভাগ্য ভাগ্য বুলি ধিয়াই থাকিলে হ’বনে । ইফালে দিনবোৰ যে পাৰ হৈ গৈছে পাখি লগা কাড়ৰ দৰে অবিৰাম।

ভুজু: আৰু অলপ দিন সোনজনী, অলপ দিনৰ পিছত জমা টকা অলপ পাম ,তেতিয়াই……….

সোনপাহী: সেই টকা পালে মোক এটা ম’বাইল ফোন দিবা দেই ।

ভুজু: ধেৎ তেৰিকা, মই ভাবিছো বিয়খনৰ কথা তাইৰ চিন্তা ম’বাইলৰ কথা , বাৰু থ’ সেইবোৰ কথা, সময় কম কিয় আহিলা কোৱা ?

সোনপাহী: মৰম বিচাৰি আৰু ভুজু , তুমি মোক কি বুলি ভাবা ।

ভুজু: তুমি মোৰ বাবে এপাহি ফুল ।

সোন: মই যদি ফুল তুমি মোৰ কাৰণে কি ?

ভুজু: ভো ভো মই তোমাৰ ভোমোৰা । মই যেনিবা ভোমোৰা তুমি যেনিবা ফুল , সময় হাতত কম এতিয়া চোহো আহা [ লাইটৰ Service connection থাকিব । দুয়ো ফালৰ পৰা লাইটবোৰ এটা এটাকৈ জ্বলিব জ্বলি আগবাঢ়ি এটা সময়ত ভিন্ন যেন দুয়োতা চৰিত্ৰই আগবাঢ়িছে । এটা সময়ত দুটা পোহৰ লগ লাগিব আৰু Fliwrring হ’ব। মঞ্চত তিনিওটা চৰিত্ৰই নিজৰ নিজৰ চকু ঢাকিব  High pitchৰ সংগীত। Aporn ৰ লাইট নুমাই যায়। মঞ্চত পোহৰ উজ্জ্বল হয় । তিনিওজন যেন সেই দৃশ্য দেখাৰ উত্তেজনাত ভাগৰি পৰে Direction. দিবাকৰ Perkinson বেমাৰী, মদন কলিতাৰ Nerveৰ বেমাৰ মূৰটো পৰি থাকে ।]

দিবাকৰ: দেখিলে---

মদন: দেখৱা কিবা বাকী আছেনা-

সুশান্ত: ওৰে বাবা, কি দাৰুণ প্ৰেম, কেমন যে জড়াজৰি—

মদন: জড়াজৰী মানে নো কি হা সেন ?

সুশান্ত: দুই এটা বঙালী শব্দতো শিখবেন ,জড়াজৰি মানে হচ্ছে সাবটা-সাবতি।

মদন: লতাই গছক হাবছা মাৰি ধৰাদি হাবছা মাৰিছাল এই---

দিবাকৰ: নচলিব , নচলিব এই প্ৰেম-ট্ৰেম ইয়াত নচলিব। যতচ্চব ফাল্টু । প্ৰেমৰ পৰা মুক্ত হৈ শান্তিৰ বাবে ইয়াত আছোহি তাতো আহি পুহকৰ লগাদি এইচব লগ লাগিলহি । ইয়াক আজি ভাল কৈ জাৰিব লাগিব ।

সুশান্ত: একটু পিছত। মোৰ চকুত জড়াজৰি মানে সাবতা-সাবতি দৃশ্যটো লেগে আছে। একটু উপভোগ কৰতে দিন ।

মদন: উপভোগ কৰবা খুজছে । মনত নাই নিজৰ ল’ৰা-ছোৱালী আৰু প্ৰেমত পৰি বিয়া কৰোৱা তিৰোতাই কি কৰালাহে ।

দিবাকৰ: সেই প্ৰেম আমুৱা নাই---

সুশান্ত: (দুখত) ভুলে যাই,ভুলে যায় আমাৰ অন্তৰেৰ মাজত এতিয়াও বাচি থকা প্ৰেমক আমি কবৰ যে দিতে হ’বে সেটা ভুলে যায় ।প্ৰেমেৰ মাথাই আমি তিন লাথ মাৰি । এই বেটা ভজহৰি, এই দিকে আয়---।

[মুৰ খজুৱাই খজুৱাই ভজহৰি আহে ]

ভজ: মোক মাতিছিল—

সুশান্ত: এইখানে তোৰ মত প্ৰেম সম্ৰাটতো এজনেই আছে।

মদন: হাউ ভজ তোৰ লগত কি চৰ্ত্ত আছিল ? [ভজহৰি নিমাত]

দিবাকৰ: এতিয়া চামোন ধৰা মানুহ হ’লে নহ’ব নহয়, নকৱ কেলৈ কি চৰ্ত্ত আছিল মনত আছেনে নাই ?

ভজ: আছে ।

সুশান্ত : তেন্তে বলিস না কে  ?

ভজ: প্ৰেম নাৰী এইবোৰৰ পৰা দূৰত থাকিব লাগিব।

মদন : দূৰত ক্যা, একেবাৰে দেখোন কি জৰি---

সুশান্ত: জড়াজৰি ।

মদন : একদম জড়াজৰি ।

ভজ: মানে ?

দিবাকৰ : ইস্‌ এতিয়া সি ভজা মাছ লুটিয়াই খাব নজনা হ’ল সেইতাত………….

মদন: আপীৰ লগত……

সুশান্ত: জড়াজৰি, সাবতা-সাবতি বেটা মজা লুটিছে –

ভজ: আপোনালোকে অইন কিবা দেখিলে নেকি ? বুঢ়া হৈছেতো চকুৰে জলক পলক দেখি কিবাত কিবাটো দেখিলে নেকি  ?

দিবাকৰ : চূপ অসভ্য। আমি অইন কিবা নেদেখিব পাৰো কিন্তু প্ৰেম……

মদন: প্ৰেম কৰলি দেখাই নহয় কৰবাত প্ৰেম কৰলি আমি গন্ধও পাঁও বুইছ।

ভজ: (স্বগোক্তি) বুঢ়া কেইটাৰ পৰা  নিগমে মৰিলো । সিহঁতে যেন প্ৰেম কৰাই নাছিল। ল’ৰা-ছোৱালী সবেই ঠগালে , তাৰ হোৰ তুলিছে আমাৰ দৰে প্ৰেমিকৰ ওপৰত।

দিবাকৰ: ঐ কি দক্ষিণা নোপোৱা বামুনৰ নিচিনাকৈ ভোৰভোৰায় আছ । তই সৈ কাঢ়িবিনে বিদায় দিম।

ভজ: হয়, প্ৰেম কৰিছিলো । মই কৰা নাই , তাই কৰিছে , তাইৰ প্ৰেমৰ বৰ উৎসাহ। মই কি কৰিম।

সুশান্ত: নামটো কি ?

ভজ: সোনপাহী ।

দিবাকৰ: সোনৰ পাহী হওক, ৰূপৰ পাহী হওক, পিতলৰ পাহি হওক ভবিষ্যতে যদি এইবোৰ ইয়াত চলে, তেতিয়াহ’লে মোৰ এই কপি থকা হাতৰেই চৰ শোধাম ।[কলিং বেল বাজিব]

মদন: এতিয়া যা, বাহিৰত কোনোবাই আটাহ পাৰবা ধৰছি ।[মদন,সুশান্ত,দিবাকৰ প্ৰস্থান]

ভজ: নিজৰ হাতৰ তৰণি নাই মোক চৰ শোধায়, হাঁহি উঠা কথা নহয়নে ?[ভজ বাহিৰলৈ যায়। অৰুন্ধুতী দেৱী সোমাই আহে । বয়স ত্ৰিশ । অত্যাধুনিক সাজপোছাক , চকুত কলা চছমা, পাছে-পাছে ভজ]

(ভজই অৰুন্ধুতীৰ ফালে থৰ লাগি চায় –Song with choreograph in Direction + তুনে মাৰি………..। দিবাকৰ সোমাই আহে । অৰুন্ধুতীক দেখি তেৱোঁ ৰৈ যায়। একে ধৰণৰ গান choreograph-গান –মাইজান তোকে দেখা পাই------সুশান্ত আহি অৰুন্ধতীক দেখি ৰৈ যায় choreograph-গান –মধুৰ মধুৰ। শেষত আহে মদন। মদনৰো একেই অৱস্থা choreograph-গান-ফুল ফুল ফুল। Direction

ভজ: আপোনাক কি লাগে আৰু এইটো হৈছে পুৰুষৰ ব্লক , নাৰীৰ প্ৰৱেশ নিষেধ।

অৰুন্ধতী: তোমাৰ নাম ?

ভজ: ভজহৰি।

অৰু: ভজ বুলি মাতিব পাৰোনে ?

ভজ: পাৰে আকৌ কিয় নোৱাৰে । আপোনাৰ মুখত ভজ নামতো শুনি মোৰ টফি এটা খাই থকা যেন লাগিছে ।

অৰু: মই মাইকী মানুহৰ ব্লকলৈ গৈছিলো ।তাত ৰূম খালী নাই সেই কাৰণে ইয়াত থাকো…………

ভজ: (লাহেকৈ) এই বুঢ়া কেইজন দেখিছে , মাইকী মানুহৰ নামত সাতটা দোৰ মাৰে  আপোনাক যে এতিয়া কি কৰিব , ছে:

অৰু: ৰ’বা, মই এবাৰ চেষ্টা কৰি চাঁওচোন ।

ভজ: আপুনি জোৰ কৰি অহা বুলি ক’ব দেই ,মই বাধা দিছিলো বুলি ক’ব ।

অৰু: হেৰি , আপোনালোকে শুনিৱছেনে ( হাত চাপৰি বজাই শব্দ কৰিব)---শুনিছেনে ?

READ the POST.......

[তিনিও যেন সম্বিত ঘুৰাই পায় আৰু অৰুন্ধতীৰ মুখলৈ চাই থাকে]

অৰু:মোৰ নাম অৰুন্ধতী দত্ত। মই এটা কথাত আচৰিত হৈছো অলপ আগতে ভজই আপোনালোকক বুঢ়া আখ্যা দি কিবা কথা এষাৰ কৈছিল, Now I am surprised আপোনালোকক কিয় বুঢ়া আখ্যা দিয়া হৈছে । আপোনালোকতো মোৰ চকুত এতিয়াও ডেকা হৈয়েই আছে । মানুহে চাব জানিব লাগিব । চাব জানিলে ধূতুৰা ফুলকো গোলাপ ফুল যেনেই লাগে । Person is not counted by years , but by mind , খুশবন্ত সিঙে নব্বৈ বছৰ বয়সতো বোলে প্ৰেম কৰিবৰ বাবে মনৰে সাজু আছিল । আপোনালোকৰতো নব্বৈ হোৱা নাই ?

সমস্বৰে: নাই নাই আমি বহুত সৰু ।

দিবাকৰ: চিন্তাৰ বাবে বয়সৰ হয়তো কিঞ্চিত চাপ পৰিব পাৰে ।

মদন: এথানো ফুটবল খেলবা পাৰো।

সুশান্ত : প্ৰেমেৰ গীত গাইতে পাৰি (গায়) অলিৰ কথা শুণে বকুল হাসে-----(অৰুন্ধতীয়ে দৰ্শকে দেখাকৈ মুখ টিপি হাঁহে ।)

ভজ: এখেতে ইয়াত থকাৰ কথা কৈছে ।

অৰু: মাইকী মানুহৰ ব্লকত খালী নাই । মই বৰ দুৰ্ভগীয়া , আশ্ৰয়হীনা। মোক অকনমান আশ্ৰয় দিবনে ? (কন্দাৰ ভাও জোৰে)

ভজ: নাই নাই নহ’ব । খুড়াহঁতে মাইকী মানুহৰ ছাঁটোকে সহ্য নকৰে। মাইকী মানুহে খুড়াহঁতৰ জীৱনটোকে তিতা কৰি পেলাইছিল। এতিয়া শান্তি বিচাৰি ইয়াত আছেহি ।  ইয়াতো মাইকী মানুহ, নাই নাই নহ’ব । আপুনি বেলেগ কৰবাত আশ্ৰয় বিচাৰক ।

দিবাকৰ: (মৰমেৰে) ভজ, অ’ ভজ , মানুহৰ চিন্তা জানো সদায় একেই থাকে , পৰিৱৰ্তনশীল জগতত চিন্তাৰোতো পৰিবৰ্ত্তন হ’ব পাৰে ।

মদন: বাপা ভজ কিয়া ৰত্নাকৰ বাল্মীকি হোৱা নাছিল ?

সুশান্ত: বুদ্ধদেবেৰ জীবনেৰ কথা জান না ?

ভজ: মই সেইচব কথা নাজানো -----, মুঠতে এখেত ইয়াত থাকিব নোৱাৰে Not allowed আপুনি যাওক-----(অৰুন্ধতীয়ে একেথৰে ভজলৈ চায়----নেপথ্যত পুণৰ বাজি উঠে---‘তুনে মাৰি এণ্ট্ৰিয়াৰ’)

ভজ: আপুনি নাজানে বাইদেউ----

অৰু: কিয় বাইদেউ বুলি মাতিছা , মইতো তোমাৰ বয়সৰেই, অৰুন্ধতী বুলি মাতিবা...

ভজ: সঁচাকৈয়ে নে ?

অৰু: সঁচাকৈ ।

ভজ: তুমি নাজানা অৰুন্ধতী বাইদেউ-------

অৰু: আকৌ বাইদেউ ?

দিবাকৰ: তাৰ মুখত বাইদেউটোৱেই ভাল লাগিছে ।

মদন: তই বাই বুলিয়েই মাতবি দে ।

সুশান্ত: বাইদেউ ,দিদি---আহা কত মিষ্টি লাগছে ।

অৰু: আপোনালোকে যেতিয়া ইমানকৈ জোৰ দিছে , ভজ----বাইদেউ বুলিয়েই মাতিবা ।

ভজ: (স্বগোক্তি) শালা নাম নুমুৱা বুঢ়া কেইটাই মই পানী খাবলৈ ওলোৱা পুখুৰিটোত বৰবিহ ঢালি দিলে ।

অৰু: ভজ কিবা কলা---

ভজ: নাই অৰুন্ধতী---, অ’ নহয় বাইদেউ , মই ক’ব খুজিছো এখেতসকলে এতিয়া মিঠা মাত দি ভদ্ৰ্লোক হৈছে , পাছত আপুনি ইয়াত থকাৰ বাবে ময়েই দায়ী হ’ম আৰু মোক চৌদ্ধগোষ্ঠী উজাৰী গালি পাৰিব।

অৰু: আপোনালোকে কি গালি দিব ?( গোটেই কেইজনে বিভিন্ন ধৰণৰ দৈহিক ভাষাৰে গালি নিদিয়াৰ ভাও দিব ।)

দিবাকৰ: ভজ, আশ্ৰয়বিহিন লোকক আশ্ৰয় দিয়াতো অসমীয়া সংস্কৃতিৰ এক অংশ, তাতে নাৰী নিৰাশ্ৰয়া হ’লে কথাতো আৰু গভীৰ হয় ।

সুশান্ত: আমৰা যদি এই আশ্ৰয় নাপালো হেতেন কি হ’ল হেতেন !

মদন: বাপা ভজ, এই আপীটো যদি এতৈ আশ্ৰয় নাপায় যদি কৰবাত চুইচাইড কৰবা লাগে ?

অৰু: হয় হয় , মই আশ্ৰয় নাপালে চুইচাইডৰ বাহিৰে আন কোনো গতি নাই ।

ভজ: ছি:, সেইবোৰ কথা ক’ব নাপায়, সেইচব পাপ কথা , তেনে কৰাবোৰ পাপী,বাৰু অৰু---মানে  বাইদেউ আপুনি ইমান নিৰশ্ৰয়া হোৱাৰ কাৰণ কি ? আপোনাৰ ঘৰত মা-দেউতা-ভাই-ককাই কি কোনো নাই ?

অৰু: ( নাটকীয় ভংগীত) সকলো থাকিও আজি মোৰ একো নাই । মই সৰু থাকোতেই মা’ ঢুকাল, মা’----(কান্দে)। মাহী আই আহিল, সতীয়া বাই হ’ল, বাবা মাহী আইৰ কথা মতে উঠা-বহা কৰা হ’ল । সতীয়া ভাইৰ মোৰ ওপৰত অত্যাচাৰ চলিল। মোৰ বিয়াও ঠিক হৈছিল,কিন্তু মাহী আয়ে বিয়াখন ভাঙি দিলে ।

দিবাকৰ: খুব ভাল হ’ল !

অৰু: কিয় ভাল হ’ল ?

দিবাকৰ: (Nervous) কিয় ভাল হ’ল মানে-----কলিতা কিয় ভাল হ’ল----

মদন: কিয়া ভাল হ’ল সেন----

সুশান্ত: (হাঁহে) তোমাৰ যদি বিয়া হৈ গ’লহেতেন তেতিয়া আমি তোমাক কেনেকৈ লগ পালোহেতেন অৰু----

ভজ: (গল হেকাৰ মাৰি) অৰুন্ধতী---

সুশান্ত: তাৰ পৰ---?

অৰু: তাৰ পৰ আমাক বাড়ী থেকে বেড় কৰি দিল, এখন আমি আশ্ৰয়েৰ সন্ধানে----

সুশান্ত: কি চমৎকাৰ ! কি চমৎকাৰ !! তুমি দেখেছি বাংলাও বলতে পাৰ---

অৰু: Originally আমি বাঙালী। অৱশ্যে জন্ম আমাৰ আসামেই, পঢ়া শুনা আসামিজ মিডিয়ামেই  কৰছি । আমি অৰুন্ধতী দত্ত, বাঙালী দত্ত ।

সুশান্ত : তুমি বাঙালী মেয়ে কি সুন্দৰ (চুলিত হাত ফুৰাই, নেপথ্যত গীত: তুমি কেন এত সুন্দৰী হ’ল--।)

দিবাকৰ: (হঠাৎ) সেন ইউ আৰ টু মাছ । বঙালী মইও জানো আই ন’ অলচ’ ( ভঙা ভঙা বঙালী কয়) তোমাৰ কাহিনিটো শুণে নহয় বৰ দূখ পাইছো । অৱশ্যে যাৰ কপালে যিটা লিখা থাকব’ সেটাতো হ’বে নে কি কোৱা অৰু ?

ভজ: অৰুন্ধতী---

মদন: মই কি বঙালী নাজনো---,বুচ্ছা অৰুন্ধতী তোমাৰ গল্পটা শুনিয়া তোমাৰ ভাই দুইটাকে মাইৰাং ফেলাং ফেলাং লাগছি---,মোৰ মোৰ বঙালী ভাল নে অৰুন্ধতী ?

ভজ: বঙালী মই ক’ব নোৱাৰিব পাৰো বাইদেউ, কিন্তু মই সব বুজি পাওঁ , একদম ফিটালিং ফাইট (অৰুন্ধতীৰ চুলিত হাত দিব খোজে  সুশান্তই আঁতৰাই দিয়ে )

সুশান্ত: মোৰ নাম সুশান্ত সেন, আমি কিন্তু খাটি বাঙালী।

দিবাকৰ: দেখিছা, ইমান দিনে আমাক কৈ আছিল , ‘মই যদিও উপাধিৰে বঙালী, দৰাচলতে মই মনে-প্ৰাণে অসমীয়া। এতিয়া অৰুক দেখি……………………

ভজ: অৰুন্ধতী—

দিবাকৰ: অ’ এতিয়া অৰুন্ধতীক পাইলৈ বঙালী হৈ গ’ল ।

মদন: এথান হে বুজছো কুকুৰৰ নেজ চুঙাৰ ভিতৰত দহবছৰ ৰাখিলেও উলাই অনাৰ পাছত সি পুণৰ বেকা হ’বই।

অৰু: দিবাকৰ দাদা, মদন দাদা, সুশান্ত দাদা আমি কোনো বঙালী-অসমীয়া  নহয়----, আমি হৈছো  মানুহ---, আমাৰ পৰিচয় মাথো মানুহ ।(সুশান্তই গাই—‘মানুষ মানুষ্যেৰ জন্যে—)

মদন/দিবাকৰ: মানুহ মানুহৰ বাবে যদিহে----

অৰু: মই এতিয়া যাওঁগৈ, Bye bye…..ta ta…

সুশান্ত: কোথায় যাচ্ছ ?

মদন: কোথাই যাবা নিৰাশ্ৰয়া নাৰী ?

দিবাকৰ: হঠাতে জ্বলি থকা বাল্ব এটা যেন ফিউজ হৈ গ’ল।

ভজ: কিয় যায়নো ?

অৰু: এইতোটো মতা মানুহৰ ব্লগ , তদুপৰি দাদাহঁতে তিৰোতা  মানুহৰ ছাঁটোকে সহ্য কৰিব নোৱাৰে, মই ইয়াত কেনেকৈ স্থান লাভ কৰিব পাৰিম ! মা’ মা’ ----(কান্দি কান্দি যাব খোজে,মাজে-মাজে ঘূৰি চায়। মদন,সুশান্ত আৰু দিবাকৰে নিজৰ ভিতৰতে কথা পাতে) Direction.

দিবাকৰ: (কান্দি)- অৰু---

ভজ: (কান্দি)—অৰুন্ধতী—

দিবাকৰ: অৰুন্ধতী , আমি এটা সিদ্ধান্তত উপনিত হ’লো, আমি পাপ কৰিব নোৱাৰো।

মদন: এটা কাই কিছু নোহোৱা আপীক এই ৰকম খেদাই দিবা নৌৰৌ---।

সুশান্ত: তা হ’লে আমৰা ওপৰত গৈ কি জবাব দিম। তুমি ইয়াতে থাকিবা ।

দিবাকৰ/মদন : অ’ ইয়াতে থাকিবা। (ভজই হাঁহি-হাঁহি প্ৰস্থান )

দিবাকৰ: আমাৰ পৰা তোমাৰ কোনো অনিষ্ট নহয় ।

মদন: তোমাক আমি ৰক্ষা কৰিম ।

অৰু: সঁচা, মই ইয়াতে থাকিম ! দিবাকৰ দাদা, মদন দাদা, সুশান্ত দাদা----আপোনালোক ইম্মান ভাল ।

সুশান্ত: মেচ দিউজৰ জন্যে চিন্তা নেই, আমিতো আছো---।

অৰু: মই নিজে চলি যাব পৰাকৈ সৰু চাকৰী এটা কৰো , সেইটোৰ চিন্তা নাই , চিন্তা কেৱল মোৰ আশ্ৰয়ৰ ।

দিবাকৰ: আমি তোমাক আশ্ৰয় দিলো।

মদন: কিয়া নেদিম, আলবৎ আশ্ৰয় দিছো।

অৰু: আপোনালোক ইমান ভাল--- You are like honey, so sweet………..

মদন/দিবাকৰ/সুশান্ত: হয়নে-----Direction

ক্ৰমশঃ.........