সাহিত্য সঁফুৰা Sahitya Sofura

ফ'ৰ লেনৰ দুখ

Image
  ফ'ৰ লেনৰ দুখ  লেখকঃ পংকজ বৰুৱা   ফ'ৰ লেনৰ দুখ খণ্ড (১ ) এটা বহুজাতিক কোম্পানীৰ শীৰ্ষ বিষয়া হিচাপে সুদীৰ্ঘ দহ বছৰৰ পিছত ৰক্তাভ জ্যোতি শইকীয়া আপোন ঘৰখনলৈ আহিছে ।এক প্ৰকাশ কৰিব নোৱৰা অনুভূতি বুকুত কঢ়িয়াই গুৱাহাটীৰ পৰা আপোন ওপজা গাঁওখনৰ নিজৰ ঘৰখনলৈ বুলি এখন ভাড়া গাড়ীৰে ৰাওনা হৈছে ৰক্তাভ ।মনলৈ আহিছে ল'ৰালিৰ গা -মন শিহৰিত হৈ পৰা বহু স্মৃতি ।ইটোৰ পিছত সিটো  আমোদজনক স্মৃতিয়ে আমনি কৰিছে তাক।মনৰ আগত অগা দেৱা কৰি গৈছে তাহানিৰ মধুৰ স্মৃতি জড়িত হৈ থকা ইটোৰ পিছত সিটো ঘটনাই ।দহ বছৰৰ পিছত শৈশৱৰ বন্ধু -বান্ধৱীক লগ পাব সি ।ইমান বছৰৰ পিছত সি গাঁৱৰ ওচৰৰ বিলৰ জীয়া মাছৰ টেঙাৰ জোলেৰে মাকে ৰান্ধি দিয়া এসাঁজ ভাত তৃপ্তিৰে খাব পাৰিব ।নামি -দামী ৰেষ্টোৰেণ্টৰ হাজাৰ টকীয়া ভিন্ন স্বাদৰ সেই লান্স বা ডিনাৰক প্ৰত্যাহ্বান জনাব পৰা মাকৰ হাতৰ ভাতসাঁজৰ কথা মনত পৰি তাৰ গাড়ীৰ ভিতৰতে ভোক লগাৰ অনুভৱ হ'ল।নাই ভোক লাগিলেও বাটত অন্ততঃ আজি সি একো নেখাই ।কাৰণ গুৱাহাটীত ফ্লাইটৰ পৰা নামিয়েই সি মাকলৈ ফোন কৰি কৈ থৈছে -মই বিয়লি ৩ বজাৰ ভিতৰত পামগৈ ।তুমি বনোৱা সেই জীয়া মাছৰ আঞ্জাকন বনাই থ'বা ।লগত মই ভাল পোৱা গুটি ...

সাধুঃ এজাক বান্দৰৰ বিপত্তিঃ

সাধুঃ এজাক বান্দৰৰ বিপত্তিঃ

sahitya sofura

সাধুঃ এজাক বান্দৰৰ বিপত্তিঃ-

নদীৰ সিপাৰৰ পৰা এজাক বান্দৰ আহি এই পাৰৰ ৰাজ্যৰ বান্দৰবোৰক তোষামোদৰ ষড়যন্ত্ৰ আৰু বিভিন্ন প্ৰকাৰৰ কামে-কাজে সেৱা-সহায় কৰি এইপাৰৰ এলেহুৱা আৰামপ্ৰিয় বান্দৰ  বোৰক  ৰাজকাৰ্য্য চম্ভালিবলৈ দি  ৰজাপাতি বসতি কৰিবলৈ ল'লে। 

sahitya sofura

নতুনকৈ অহা জাক বান্দৰক দেখি আৰু সাধাৰণ প্ৰজাৰূপত পাই এইপাৰৰ এলেহুৱা বান্দৰ জাকৰ সুখ-আনন্দৰ সীমা নোহোৱা হ'ল। কাম কৰিব নালাগে সকলো সিপাৰৰ পৰা অহা বান্দৰ জাকেই কৰে, সেয়ে এইপাৰৰ বান্দৰৰ সুখেই সুখ আনন্দই আনন্দ.............।

 একমাত্ৰ কামৰ ভিতৰত এইপাৰৰ খিলঞ্জীয়া বান্দৰৰ অনুষ্ঠান-প্ৰতিষ্ঠান,পূজা-পাঠ,যজ্ঞ, অধিৱেশন,ৰং-ৰহইচেই প্ৰধানতঃ স্থান পাবলৈ ধৰিলে। 

ইফালে , 'এদেও দুদেও লোতা নিয়া চেও', "তোমালোকে ফূৰ্তি কৰা আমি তোমালোকৰ সকলো কাম কৰি দিম " নীতিৰে  লাহে লাহে ৰাজকাৰ্য্যৰ গুৰু দায়িত্বও সিপাৰৰ বান্দৰে নিজৰ হাততলৈ  ৰাজ্য শাসন কৰিবলৈ ধৰিলে। 

শাসনৰ বাঘজৰী সিপাৰৰ বান্দৰৰ হাতত কেতিয়া কেনেকৈ পৰিল, এইপাৰৰ বান্দৰ জাকে ত'তেই ধৰিব নোৱাৰিলে। 

ক্ষমতা হস্তান্তৰৰ পিছতেই এইপাৰৰ বান্দৰক দেখিলেই বহিৰাগত বান্দৰে  গৰুপিটন দিবলৈ ল'লে আৰু মাইকী বান্দৰীবোৰ ভয়তে গাতৰ পৰা ওলাব নোৱাৰা হ'ল। 

লাহে লাহে দিনবোৰ যাবলৈ ধৰিলে, সিপাৰৰ পৰা অহা বান্দৰ জাকৰ অত্যাচাৰ,অতপালি সহ্য কৰিব নোৱাৰি বিভিন্ন স্থানলৈ স্থানান্তৰিত হ'ল এইপাৰৰ বহুতো বান্দৰ, লাহে লাহে সংখ্যাৰ হিচাপ সৰুহৈ আহিল, সংখ্যালঘুত পৰিণিত হ'ল খিলঞ্জীয়াৰ বান্দৰৰ জাক।

 আৰু এতিয়া  তাহানিৰ সেই  নদন-বদন ৰাজ্যখনত আগৰ খিলঞ্জীয়া বান্দৰৰ অস্তিত্ব একেবাৰেই পাবলৈ নাই, দুই এটা স্মৃতিস্তম্ভ, সমাধিক্ষেত্ৰ আৰু  স্থান, ঠাই,নদ-নদী,পাহাৰ আদি বোৰৰ কিছুমানত সেইবোৰৰ  নামবোৰহে আছে।

 কেনেকৈ এজাক এলেহুৱা বান্দৰৰ জাক আনন্দৰ মাজতেই নোহোৱাহৈ গ'ল,আৰু একেই প্ৰাণী আন এজাক বান্দৰ কামে-কাজে দোপত-দোপে উন্নতি কৰি বিনা যুদ্ধতে এখন ৰাজ্য দখল কৰি উন্নতিৰ জখলাৰে বগাব পাৰিলে ভাবি আচৰিত লাগে!! হায় এলেহুৱা  বান্দৰৰ জাক!!--- 

     সাধু শেষ

ৰচনাঃ দিগন্ত কুমাৰ ভূঞা 



Comments

Popular posts from this blog

" প্ৰাচীন ভাৰতীয় শিক্ষা বনাম আধুনিক শিক্ষা ব্যৱস্থা।"

Swachh Bharat Abhiyan in Assamese play য’ত থাকিব স্বচ্ছতা, তাত পাবা সুস্থতা

ড.বীৰেন্দ্ৰ কুমাৰ ভট্টাচাৰ্য্য আৰু মৃত্যুঞ্জয়