ভৌতিক গল্প: যাত্ৰা

 ভৌতিক গল্প:

        যাত্ৰা

     

                 দিনটোত প্ৰখৰ ৰ’দ আৰু প্ৰচণ্ড গৰমৰ পিছত বিয়লিলৈ বতৰটো ডাৱৰীয়া কৰি আনিলে৷ বন্ধ বাৰ হোৱাত অৰিন্দম আজি পাম ঘৰটোতে আছিল৷ সন্মুখত কিছু দূৰলৈকে মুকলি৷ অৰিন্দমৰ পামলৈ সোমাই অহা প্ৰায় ডেৰশ মিটাৰ পথটোৰ দুয়োকাষে পথাৰ৷ কঠিয়া পৰা পথাৰৰ ঘোলাপানীত ভেকুলীয়ে মাতিবলৈ আৰম্ভ কৰিছে৷

আঠ বিঘা মাটিৰ পামখনৰ দুকাষে দুটা পুখুৰী৷ শেষলৈ কাঠ আৰু পকী খুটাৰে নিৰ্মিত অৰিন্দমৰ দুখলপীয়া পাম গৃহটো ৷ 

 পিছফালে এডৰা বাঁহ৷ পথাৰখন আৰম্ভ হোৱাৰ সামান্য আগৰ গৰাটোত কেইবাজোপা ওখ শিমলু৷ ইতিমধ্যে বেলিটো চকাত বহিছিল৷ পামৰ কল আৰু লিচু পাতবোৰৰ পৰা বতাহত এক শব্দ ভাঁহি আহিছিল ৷ 

অৰিন্দমে আকাশৰ ফালে ছালে৷ ক’লা হৈ আহিছে৷ তামোল গছবোৰৰ আগবোৰ জোখতকৈ অধিক লৰিছে৷ 

হু--চ--খটক.........!!

হঠাৎ অৰিন্দম বহি থকা পামঘৰৰ বাৰাণ্ডাৰ কাষৰে খিড়িকীৰ জাপ এখন খোলখাই গ’ল৷ অৰিন্দম  চকখাই উঠিল৷সি বাৰাণ্ডাৰ পৰা উঠি আহিল৷খিড়িকী খনৰ হুকটো ভালদৰে লগা নাছিল৷ সি খিড়িকীখন ভালদৰে মাৰি দিলে৷

বতৰটোৰ ৰূপত ধূমুহা অহাৰ লক্ষণ৷ সি লৰালৰিকৈ ভাত কেইটামান বহাই দিলে৷ পামত থকা ল’ৰাজন আজি ঘৰলৈ গৈছে৷ কাইলৈ পুৱাহে উভটিব৷ অৰিন্দমে ওলাই আহি তাৰ গাড়ীখন ঠিকে আছে নে নাই এবাৰ চকুফুৰাই গ’লহি৷ কাইলৈ তাৰ যোৰহাটলৈ যোৱাৰ কথা৷ খাই বৈ অৰিন্দম বিচনাত উঠিল৷ বিস্তীৰ্ণ পথাৰৰ মাজৰ এটা ঘৰত অকলশৰে থাকি তাৰ মনটো কেনেবা লাগিল৷ বতৰে প্ৰথমে যি ৰূপ ধৰিছিল সেইদৰে ধুমুহা নাহিল৷ কিন্তু গুজৰি গুমৰি বৰষুণ ঢালিছিল৷

অৰিন্দমে কাণপাতি বৰষুণ আৰু বতাহৰ সংমিশ্ৰিত শব্দ শুণাত লাগিল৷

টক......টক.....!!

অৰিন্দমে ঘৰটোৰ সন্মুখৰ দুৱাৰত কোনবাই টোকৰ দিয়া শুনাযেন পালে৷ সি কাণপাতি আকৌ শব্দটো শুনে নেকি তালৈ অপেক্ষা কৰিলে৷ নাই, কোনো শব্দ নুশুনিলে সি৷ বতাহৰ বাবেই এই শব্দ সম্ভৱ৷ অৰিন্দমৰ চকু জাপখাই আহিল৷

পুৱা পামৰ ল’ৰাজনৰ মাততহে অৰিন্দমে সাৰ পালে৷ ল’ৰাজন পুৱা সোনকালেই পালেহি৷ অৰিন্দম উঠি চাহ এপিয়লা পান কৰিয়েই যোৰহাটলৈ যোৱাৰ বাবে সাজু হ’ল৷ প্ৰায় এঘন্টাৰ ভিতৰত সি তাৰ চাৰিচকীয়া বাহনখনৰে যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিলে৷ কলীয়াভোমোৰা দলং নোপোৱাৰ আগত নতুনকৈ নিৰ্মাণ হৈ থকা পথটোৰ বাবে পুৰণা ৰাষ্ট্ৰীয় পথটোত বিভিন্ন অংশ মাজে মাজে ভঙা আৰু বাহনৰ চলাচলৰ ক্ষেত্ৰত একোটা অংশত বাৰণ কৰা আছে৷ তেনেবোৰ ঠাইত কাষৰে পাৰ হ’ব লাগে৷ কলীয়াভোমোৰা  দলঙৰ কাষতে নতুনকৈ আৰু এখন দলং নিৰ্মাণ কৰি থকা হৈছে৷

 অৰিন্দম আগবাঢ়িল৷ চুলুং,কলিয়াবৰ তিনিআলি,হাটবৰ আদি পাৰ হৈ সি জখলাবন্ধাত ৰ’ল৷ ৰাজস্থানী হোটেলখনত চাহ একাপ গলাধঃকৰণ কৰি পুণৰ আগবাঢ়িল অৰিন্দম৷ 

মিউজিক চিষ্টেমটোত বাজি থকা গান আৰু চাৰিওকাষৰ পৰিৱেশে অৰিন্দমৰ বাহনৰ গতিবেগ বৃদ্ধি কৰিলে৷ কুঠৰী পোৱাৰ সময়ত পথৰ দাঁতিত এখন টুৰিষ্ট বাছ ৰৈ থকা দেখিলে অৰিন্দমে৷ বাছখনৰ যাত্ৰী সকল ইফালে সিফালে ঘূৰি আছিল৷ সি কাষৰে পাৰহৈ সামান্য আগবাঢ়িয়েই ৰৈ যাবলৈ বাধ্য হ’ল৷ এটা চুটকেচৰ ওপৰত বহি আছিল লীনা৷ মুখত বিৰক্তিৰ চিন স্পষ্ট৷ সি ৰখি দুবাৰমান মতাত তালৈ চোৱা লীনাৰ মুখৰ বিৰক্তি নিমিষতে নোহোৱা হৈ পৰিল৷ তই অৰিন্দমৰ জেঠায়েকৰ ছোৱালী--তাৰ মৰমৰ ভনীয়েক৷ তাঁহাতৰ ঘৰলৈকেতো তাৰ এই যাত্ৰা৷ বাছখনতে গুৱাহাটীৰ পৰা ঘৰলৈ আহিছিল তাই৷ গুৱাহাটীত পঢ়ি আছে লীনাই৷ বাছখন বাটতে বেয়া হোৱাত তাই ভীষণ আমনি পাইছিল৷

তাইৰ চুটকেচটো আনি গাড়ীৰ পিছৰ চিটত থ’লে সি৷ইতিমধ্যে লীনা সন্মুখত বহিছিলহি৷

"বান্দৰী,অলপ দিনযে তোৰ কোনো খা খবৰেই নায় কিয়? 

কল এটাও কৰা নায়!" অৰিন্দমে তাইক ক’লে৷" 

ৰ’বা হে’-- ক্লাছ আৰু এচাইনমেণ্টবোৰে খাবলৈ শুবলৈ সময় নোহোৱা কৰিছে৷

কিন্তু মই খবৰ বাৰু লোৱা নায় ৷

তোমালোকে মানে তুমি কিমান খবৰ ল’লা হাঁ৷" 

সিহঁত আগবাঢ়িল৷ বাগৰি,কঁহৰা পাৰ হৈ বোকাখাটত গাড়ী ৰখালে সি৷ ইয়াত কলপাতত দিয়া পুৰি খাব৷ পিছে লীনা গাড়ীতে থাকিল৷ সি অকলেই পুৰি খাই,হাতত পেৰাৰ টোপোলা আৰু পানীৰ বটল এটা লৈ গাড়ীত বহিলহি৷পুণৰ যাত্ৰা আৰম্ভ হ’ল সিহঁতৰ৷ নুমলীগড়,ডেৰগাঁও আদি পাৰ হৈ যোৰহাট তৰাজানৰ জেঠায়েকৰ ঘৰলৈ আগবাঢ়িল অৰিন্দমৰ গাড়ী৷ জেঠায়েকৰ ঘৰৰ পথটোলৈ  ঘূৰাওঁতেই অৰিন্দমে গাড়ীখনত এক অস্বাভাৱিক জোকাৰণি অনুভৱ কৰিলে৷ সম্ভৱ আগচকা পাংচাৰ হ’ল! সি কোনোমতে আহি জেঠায়েকৰ ঘৰৰ পদুলিত গাড়ীখন ৰাখি খৰধৰকৈ নামিল৷ সোঁ ফালৰ টায়াৰটো প্ৰায় এৰাই যোৱাৰদৰে হৈছে৷তেনেতে অৰিন্দমৰ কাণত পৰিল জেঠায়েকৰ ঘৰৰ পৰা কান্দোনৰ ৰোঁল ভাঁহি আহিছে৷ সি সেইফালে চালে,ঘৰৰ চোতালত বহু মানুহ৷ ইতিমধ্যেই লীনা তাৰ অলক্ষিতেই গাড়ীৰৰ পৰা নামি গৈছে৷ সি দৌৰি আহিল চোতাললৈ৷ তাক দেখি জেঠায়েকৰ ক্ৰন্দন অধিক বাঢ়িল৷ অৰিন্দমে সন্মূখলৈ চালে--বগা কাপোৰৰে ঢকা এক মৃতদেহ..................!

নিৰ্বাক নিস্পন্দ হৈ শুই আছে লীনা---!!

পুৱা তাইক ঘৰৰ সন্মুখতে এখন ডাম্পাৰে মহতিয়াই গৈছিল৷ তাই মাত্ৰ কালি সন্ধিয়াহে ঘৰ পাইছিলহি৷কোনোবাই কোৱা অৰিন্দমৰ কাণত পৰিল৷ চকুৰে সি ধোঁৱাকোঁৱা দেখিছিল৷

অৰিন্দম পগলাৰ দৰে তাৰ গাড়ীৰ কাষলৈ দৌৰি আহিল--নাই,লীনা তাত নায়!সি কঁপিবলৈ ধৰিলে,তাৰ জিনচৰ জেপৰ পৰা তাৰ ফ’নটো উলিয়ালে৷ নিশা চুইটচ্ অফ কৰি থোৱা আছিল তাৰ ফ’নটো--!সি তাৰ গাড়ীখনত আউজি বহি পৰিল--সি যেন ক্ৰমান্বয়ে এক অন্ধকাৰ গহ্বৰৰ মাজত সোমাই পৰিছে.....................!

লেখকঃ অৰূপ কলিতা

Arup Kalita

Editor:  Diganta Kr. Bhuyan

Sahity Sofura সাহিত্য সঁফুৰা

https://digantas.blogspot.com