বান্ধোন

 বান্ধোন 

ৰঙা কাপোৰ বোৰ পিন্ধিবলৈ মন যায় কেতিয়াবা তাইৰ ,কেতিয়াবা মন যায় উলাহৰ মাদলি হৈ গান গাই ফুৰিবলৈ ।হাঁহি হাঁহি দিন পাৰ কৰিব খুজিলেও তাই পিছলে ঘুৰি চালেই থমকি ৰ'ব লগা হয় ।

 তাইৰো এটা জীৱন আছিল ।আয়তীৰ উৰুলিৰ মাজেৰে পবিত্ৰ হোমৰ গুৰিত তাইৰ বিবাহ হৈছিল । আৰু এতিয়া এনেকুৱা লাগে সৌ সিদিনাহে তাই যেন দৰাঘৰখন গছকিছিল । 

বিয়া মানেই তাইৰ মতে আছিল কঁপালৰ এটা ৰঙা আলি ..এটা ৰঙা বেলি । পাটৰ কাপোৰবোৰত চবতে লাগি ৰৈছিল চমকা চমক ৰঙা সেন্দুৰৰ দাগ ।গাৰুৰ গিলিপ  লেপৰ কভাৰ সকলোতে সেন্দুৰৰ দাগবোৰ স্থায়ী হৈ ৰৈ গৈছিল ।

তাইৰ আৰু অতি মৰমৰ আছিল হাতত পিন্ধা সৰু সৰু খাৰু কেইদালমান ।

সময়ৰ গতিময় ছন্দত সেন্দুৰৰ বোল কমি গৈছিল ..খাৰুবোৰো পিন্ধিবলৈ এৰিছিল তাই এপাতহে আছিল গৈ হাতত ।

সংসাৰৰ কঠিনতাত ক'ৰবাত পৰি ৰৈছিল 

সাৱলীল জীৱনৰ ৰসপম ।

আৰু তাইৰ জীৱনৰ আটাইতকৈ কঠিনতম সময়ৰ মুখামুখিও তাই অকলেই কৰিছিল । সহমৰ্মিতা আৰু আস্থাৰ হাত এখন তাইৰ লগত নাছিল ।

বগা কাপোৰজোৰ পিন্ধি নিজক আইনাত চাই তাই বাৰে বাৰে মৰি গৈছিল ।কিয় কিয় ..অকল মোৰ লগত কিয় ।ৰং ভালপোৱা তাইৰ জীৱনৰ পদুলীৰ পৰা ৰঙ হেৰাই গৈছিল ।কিন্তু বগা ৰঙেও তাইৰ অন্তৰাত্মাক  সাহস দিছিল অজস্ৰ । শিলীভুত তাইৰ দুচকুৰ পৰা চকুপানী ওলোৱা নাছিল । তাইৰ অৱশিষ্ট সেন্দুৰকন  মচিবলৈ খাৰুপাত খুলিবলৈ টনা আজোৰা চলি থকা সময়কনত তাইৰ চকুৰে যেন আগনি ওলাইছিল । "সোণৰ যদি খাৰুপাট খুলিব লাগিব "।  টনাটনিত তাইৰ হাত ছিঙাৰ উপক্ৰম হৈছিল ...

বহুদিনীয়া কষ্ট ,বিনিদ্ৰ ৰজনীৰ অৱসাদ সকলো পাহৰি তাই চিঞৰ মাৰি দিছিল .."খাৰুডাল সোণৰ নহয় "¡

তাই মুক্ত হৈছিল মানুহবোৰৰ হাতৰ পৰা .....

এটা বান্ধোনৰ পৰা .....। খাৰুপাট সোণৰেই আছিল ..

ৰচনাঃ গৌৰী  দেৱী, তেজপুৰ।

Writer: Gauri Devi