Sahitya Sofura ( সাহিত্য সঁফুৰা )

শিশুৰ বাবে নাটকৰ প্ৰয়োজনীয়তাঃ  বাস্তৱ জীৱনৰ পৰিস্থিতিৰ বিষয়ে বহুলাংশে খেলৰ জৰিয়তে শিকে। উদাহৰণস্বৰূপে, খেলৰ সময়ত যদি শিশুটি আন এটা সন্তানৰ মাতৃ হয়, তেতিয়া তেওঁ বুজিব যে মাতৃগৰাকীয়ে গোটেই দিনটো কিমান কাম কৰিবলগীয়া হয় আৰু শেষত কিমান ভাগৰুৱা হয়। এনে পৰিস্থিতিত ৰ’ল প্লেয়িঙৰ জৰিয়তে তেওঁ নিজেই আনৰ অনুভৱ বা পৰিস্থিতি অনুভৱ কৰিবলৈ শিকিব।কেৱল এয়াই নহয়, ই শিশুসকলক বিভিন্ন কৃষ্টি সংস্কৃতিৰ বিষয়ে জানিবলৈ  বা বুজিবলৈ শিকাব।  নাটকে এখন সমাজ বা এটা জাতিৰ উন্নয়নত ব্যাপক প্ৰভাৱ পেলাব পাৰে। দৰ্শক-ৰাইজৰ মনোৰঞ্জনৰ খোৰাক দিয়াৰ লগতে নাটকে ৰাইজক সামাজিক,ৰাজনৈতিক,অৰ্থনৈতিক সমস্যাবোৰৰ সম্পৰ্কে সজাগ কৰে আৰু সেইবোৰৰ সমাধানৰ বাবে উৎসাহিত কৰে।      কেৱল সমাজ বা জাতিৰ উন্নতিয়ে নাটকৰ শেষ কথা নহয়। নাট্য চৰ্চাত জড়িত হোৱা প্ৰতিগৰাকী ব্যক্তিৰ নিজৰ জীৱন পৰিবৰ্তন কৰাৰ সুযোগো ইয়াত পোৱা যায়। সেয়ে আমাৰ শিশু সকলক ল'ৰালি কালৰ পৰাই নাটকৰ দৰে সুন্দৰ মাধ্যমত জড়িত কৰাত গুৰুত্ব আৰোপ কৰিব লাগে। সম্প্ৰতি পশ্চিমীয়া উন্নত দেশবোৰত নাটকৰ জড়িয়তে মানৱ জীৱন গঢ়াৰ কৌ...

  নানাৰঙী শিতানলৈ বৃহস্পতিবাৰ(৩/১১/২০২২) Aiswaryya kakoti আজীৱন মঞ্চৰ মাজতেই যেন থাকোঁ আৰু মঞ্চতেই যেন মোৰ মৃত্যু হয়ঃ৭৯ বছৰীয়া নাট্যবিদ্বান ঐশ্বৰ্য কাকতিৰ বিষয়ে তেওঁ আছিল বিজ্ঞানৰ ছাত্ৰ৷কিন্তু প্ৰসিদ্ধি লাভ কৰিলে অভিনেতা,নাট্যকাৰ আৰু পৰিচালক হিচাপে৷এই দৰেই তেওঁ অতিবাহিত কৰিলে জীৱনৰ ৭৯টা বসন্ত৷যোৱা কেটামান বছৰে প্ৰতিটো জন্ম দিনতে তেওঁ উপহাৰ দি আহিছে একোখন নাটক৷এতিয়া দৃষ্টিশক্তি সামান্য হ্ৰাস পাইছে৷বয়সৰ লগে লগে দুই এটা ৰোগেও থিতাপি লৈছে তেওঁৰ শৰীৰত৷কিন্তু এই সকলোকে আসৈ নিদি তেওঁ বিভিন্ন কাকত আলোচনীত লিখি গৈছে৷নাটকৰ স’তে জড়িত থকাৰ লগতে সমাজ আৰু জাতিৰ বাবে অহৰহ চিন্তাই তেওঁৰ মন মগজুক আচ্ছন্ন কৰি ৰাখে৷এজন জাতীয়তাবোধ সম্পন্ন দায়িত্বশীল নাগৰিক হিচাপে পৰিচিত নাট্য বিদ্বান,তেজপুৰ নিবাসী ঐশ্বৰ্য কাকতিয়ে  মনৰ ভাব প্ৰকাশ কৰি ক’লে “স্বাভিমান আছে,অহংকাৰ নাই৷কেতিয়াও কিবা পোৱাৰ আশাত কাম কৰা নাই৷কাম ভাল হ’লে প্ৰছাৰো ভালদৰেই হয়৷৷তেজপুৰ তথা ৰাজ্য খনৰ এগৰাকী প্ৰবীন অভিনেতা,পৰিছালক তথা নাট্যকাৰ ঐশ্বৰ্য কাকতি৷১৯৪৩ৰ দুই নৱেম্বৰত পিতৃৰ কৰ্মস্থলী তিনিচুকীয়াৰ ৰাজআলি চাহ বাগিচাত জন্ম গ্ৰহণ কৰিছিল য’দিও ...

  কাতি বিহুৰ খাতি কথা source - Internet কাতি বিহুৰ খাতি কথা। লেখকঃ  শান্তনু বৰুৱা,তেজপুৰ অসমৰ জাতীয় উৎসৱ বিহুৰ এটা অংশ কাতি বিহু। বিহু  কৃষি জীৱী ৰাইজৰ উৎসৱ। কাতি বা কঙালী তাৰে এটা অংগ। এই বিহুত হেনো আমাৰ ভড়াল বোৰ উদং হৈ থাকে। অভাৱ অনাতন বৃদ্ধি পায় সেয়ে এই বিহুক কঙালী বিহু বোলে। কিন্তু আমি কথাটো তেনেকৈ নাভাবো। বাৰটা মাহৰ ভিতৰত এটা মাহত ধনে-ধানে উভৈনদী হৈ পৰাৰ লগতে প্ৰকৃতিয়ে ৰঙ সানি দিয়া বাবে ৰঙালী আৰু এটা মাহত শাকে-পাতে মাহে-কৰাইয়ে   উভৈ নদী হোৱাৰ বাবে ভোগালী বুলি কৈ এটা মাহত আমি ইমান কঙ্গাল হৈ যাওনে যে তাক কঙালী বুলি কম ! আচলতে কথাটো বোধহয় সেইটো নহয় । যেতিয়া প্ৰকৃতি শুকাই শাক পাত নোহোৱা লঠঙা হয় তেতিয়াহে কঙালী চাগে । যেতিয়া প্ৰকৃতিত শাক পাত ভৰি থাকে তেতিয়া ভোগালী আৰু যেতিয়া বিৰিখত পাত ফুল ফুতি প্ৰকৃতিয়ে মন ৰঙাই তেতিয়া ৰঙালী। কিন্তু এনে নিশ্চয় নহয় যে অভাৱ অনাতনৰ চেপা-খুন্দাত ভড়াল উদং হৈ থকাৰ বাবেহে এই বিহু কঙালী।   আহক আমি বিষয়টো এনে এক দৃষ্টিৰে চাও । আজিৰ পৰা  কেইটামান দশক পূৰ্বে অসমত অসমীয়া মানুহ আছিল স্ব-নিৰ্ভৰ, স্বয়ং সম্প...

  স্বচ্ছ ভাৰত অভিযান (বাটৰ নাট)    *নিলা আৰু সেউজীয়া ডাষ্টবিনৰ ব্যৱহাৰঃ* ৰচনাঃ দিগন্ত কুমাৰ ভূঞা, তেজপুৰ (8638684578.) *চৰিত্ৰ সমূহঃ মীৰা, নিতু, জিতু, দিপু।* (এক স্থানত দুটা ডাষ্টবিন থাকিব। এটা নিলা ৰঙৰ আৰু আনটো সেউজীয়া ৰঙৰ।চাৰিটা চৰিত্ৰ (পুৰুষ ৩ জন নাৰী ১)  একগোটহৈ ঘুৰি ঘুৰি ওজাপালিৰ সুৰত নাচি নাচি সমবেত  কণ্ঠৰে গীত পৰিৱেশন কৰিব।) গীতঃ  "শুনা শুনা সৰ্বজন আমাৰ বচন, স্বচ্ছ ভাৰত অভিযানৰ কথোপকথন। শুনা শুনা সৰ্বজন আমাৰ বচন, চাফ-চিকুনতা সবে কৰা পালন।  সেউজীয়াত পেলাবা খাদ্য আবৰ্জনাৰ ভিজা, তেহে পাবা অধিক আয়ুস সুষ্ঠিৰ জীৱন। শুনা শুনা সৰ্বজন আমাৰ বচন, নিলাত পেলাবা যত লেতেৰা আবৰ্জনা শুকান। দেহ-মন বাতাবৰণ সদা ৰাখিবা পৰিস্কাৰ, নিলা-সেউজীয়াক আদৰি দেশৰ কৰা উপকাৰ। শুনা শুনা সৰ্বজন..... ( নিলা আৰু সেউজীয়া দুটা ডাষ্টবিন ৰ ওচৰত মীৰাই চিপচ খাই থাকিব আৰু চিপচৰ খালি পেকেটটো এনেই মটিত পেলাই দিব। এনেতে নিতু আহি মাটিৰ পৰা চিপচৰ খালি পেকেটতো উঠাই নিলা ডাষ্টবিনটোত পেলাই দিব ) নিতুঃ হেৰা ভন্তি কিয় মটিতে খালি পেকেটতো পেলাইছা ? এনেকৈ য'তে ত'তে নহয়। আবৰ্জনা এই ডাষ্টবিনতহে পেলা...

 

অৰিন্দম কৌশিক  * এক প্ৰতিভাৰ নাম আছিল "অৰিন্দম কৌশিক"* এক প্ৰতিভাৰ নাম আছিল অৰিন্দম কৌশিক । তেজপুৰৰ সন্তান অৰিন্দম কৌশিক ৰাতুল শৰ্মা চাৰ আৰু ড° জোৎস্না শৰ্মা বেজবৰুৱা বাইদেউৰ একমাত্ৰ সন্তান । অৰিন্দম কৌশিকৰ জন্ম হৈছিল ১৯৮৮ চনৰ ২৯ নবেম্বৰত । সেই ওপজা দিনাৰ দিনটোত নেৰানেপেৰাকৈ বৰষুণ দি আছিল। ৰাতি ১২ বাজি ১০ মিনিটত তেজপুৰ কনকলতা অসামৰিক চিকিৎসালয়ত অৰিন্দম কৌশিক (মন্তি) ৰ জন্ম হয়। সেই শিশু অৱস্থাৰ পৰাই অৰিন্দম বৰ শান্ত স্বভাৱৰ ল'ৰা আছিল। তেওঁক য'তেই বহুৱাই থোৱা হয়, কাকো আমনি নকৰাকৈ অতি মৰমলগা কণমানি অৰিন্দম তাতেই বহি থাকে। তেওঁলোক  থকা ভাড়া ঘৰটোত ডেৰমহীয়া অৰিন্দমক,  দহবছৰীয়া বনকৰা ছোৱালী এজনীৰ লগত থৈ মা'কে চাকৰিত যোগদান কৰিব লগা হৈছিল। অৱশ্যে অৰিন্দমে কোনোদিন কাকো আমনি দিয়া নাছিল।  শিশু কালৰ পৰাই বিভিন্ন প্ৰতিভাৰ পৰিচয় দিয়া অৰিন্দমৰ সুন্দৰ-সুঠাম দেহবল্লৰীৰ উপৰিও, এজন অতি অমায়িক, উচ্ছাকাংক্ষী আৰু আনৰ সুখ-দুখৰ সমভাগী হ'ব পৰা গুণৰ অধিকাৰী আছিল। সৰুৰে পৰা অৰিন্দম অতি মৰমীয়াল, লোকৰ দুখত দুখী, দুখীজনৰ  প্ৰতি সহানুভূতিশীল, আৰু অত্যন্ত স্পৰ্শকাতৰ আছিল।   কবিতা লিখি ভাল...

Diganta kumar bhuyan